Σεμπάστιαν

    Β.Γ.

Ένας Σεμπάστιαν χόρευε στα κόκαλα μου

Ξέσκιζε τις σάρκες μου

Όπως εκείνη.

Πόρτα αυτοκινήτου. Άνοιξε

Και χύθηκε από μέσα της το αίμα

Κι η σιωπή μου.

Πόδια στεγνά

Μάτια χαμένα, εσύ ποτέ

Πουθενά.

Μόνο τα χνάρια του κρεβατιού

Θλίβονται από τις κραυγές σου

Και κλείνουν υπομονετικά

Τα αυτιά τους.

Ώσπου να ησυχάσεις.

Αν, ποτέ.

Κι εγώ,

Έμεινα ξωπίσω σου

Προσδοκώντας  να διαγράψω,

Με μια πίντα μαύρη

Που ποτέ δεν θα τελειώσω.

Μόνο, προσωρινά

Το δέρμα μου θα κόβω

Με τα λευκά τα χνώτα μου

Διεκδικώντας την φυγή μου.