Στο κουτί με δεμένες τις μαύρες
στολισμένες κορδέλες, που κρύβεις
των δειλών σου ερώτων τις μέρες
τα φτωχά σου ονείρατα κλαίνε
φασκιωμένα… Πανιά σκονισμένα
τα κρατάνε δεμένα με όρκους
και «γιατί» που ποτέ δεν ρωτάνε.
Για εκείνα τα χρόνια που είχαν
να υφάνουν με γέλια δεν λένε,
τα «γιατί» που τους καίνε… δεν ξέρουν…
με ποιον τρόπο να μάθουν αν φταίνε.
Μα ποιο όνειρο έφταιξε τάχα
αν εσύ δεν του έκανες χάρη
να του δείξεις γιατί τη ζωή σου
δεν θα βρεις το κουράγιο να ζήσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου