Στον Παναγιώτη Λάκκα
Τα ποιήματα πού ‘γραψα, αυτόχειρες με ελπίδα για ζωή,
θλιμμένοι νοσταλγοί της μοίρας μου,
δύναμη ξένη πού ’φυγε από την πένα μου
σαν σφαίρα από σκουριασμένο όπλο.
Κάθε φορά που έσκυβα να πιω λίγο νερό απ’ την Πηγή
κάποια σταγόνα θα’ τρεχε στο στήθος μου
να μου χαρίσει λίγη ακόμα απ’ τη ζωή,
να μου δανείσει λίγο ακόμα θάνατο...
κι εγώ με φλογισμένα μάτια
να τρέχω πίσω απ’ των ονείρων μου τα χνάρια
να γράψω στίχους, μήπως προλάβω τις στιγμές μου
πού ’φυγαν και κρύφτηκαν μες στης ανάμνησης την άμμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου